سیم خاردار

سروکله‌ی آدم‌ها یک‌باره توی زندگیم پیدا شده است. هرچه در این چندسال دور خودم سیم خاردار کشیده بودم، حالا هی یک آدمی پیدا می‌شود و یک تکه سیم فنس ‌دار را می‌کند و هی خودش را می‌اندازد توی زندگیم. می‌دانید زندگی با بعضی دوست‌ها خوب‌تر می‌شود، خوشگل‌تر می‌شود. قبل‌ترها مثل بولدوزر آدم‌های اطرافم را زیر گرفته بودم. تر و خشک را با هم دور ریخته بودم. سخت بود. تنهایی بود. درون‌گراییم عود کرده بود. بعد انگار طبیعت خواسته باشد جبران کند، خواسته باشد بگوید دیدی زندگی ملالت ‌آورتر از این‌حرف‌هاست که بشود یکه خندید و خوش گذراند و در حالی که سعی می‌کرد حرفش را به کرسی بنشاند یک پک از آدم‌ها را هل داده بود سر راهم.
داشتم نگاهش می‌کردم، باور شش سال نداشتنش برایم سخت بود. آدم‌های درستی را حذف کرده بودم، اشتباهی هم حذف کرده بودم. "سین"  با ترها سوخته بود. نشسته بودیم توی پارک و داشت برایم لاک می‌زد و حرف می‌زدیم، پسر ده‌ماه‌اش از سروکولم بالا می‌رفت و من فکر می‌کردم چقدر کارخوبی کردم.
 می‌دانید زن‌ها باید یک دوست مثل "ز" داشته باشند، که توی آتلیه کارکند و شما را ناخوآگاه پیدا کند و شما هی بروید آتلیه و درباره‌ی عکس‌ها حرف بزنید، درباره‌ی شیطنت‌هایتان حرف بزنید، درباره‌ی شش سال نداشتن هم حرف بزنید، درباره‌ رییس‌هایتان غیبت کنید، درباره‌ی عوض نشدن آدم‌ها حرف بزنید. باید یک دوست مثل "سین" داشته باشند، تا در حالی که دارند لاک‌هایشان را فوت می‌کنند تا خشک شوند، درباره‌ی طرز پختن کیک‌های خانگی باهم بحث کنند. زن‌ها باید دوستانی داشته باشند تا درباره‌ی چیزهای سطحی حرف بزنند، باید دوستانی را داشته باشند تا در گوشی پچ پچ کنند و هارهار بخندند. می‌دانید چرا؟ چون زن‌ها اندوهگین می‌شوند. نه اینکه اندوه مختص زن‌ها باشد.اما اگر کسی را نداشته باشند تا هرازگاهی درباره‌ی ‌مدل مو  و رنگ لباس‌هایشان بحث کنند می‌میرند. از اندوه می‌میرند. زن‌ها با رنگ لباس‌ها و پختن غذاها و خنده‌های بی‌مزه روی اندوه‌شان سرپوش می‌گذارند و شادی را روی دلشان هم می‌زنند. و می‌دانید جوری گول می‌خورند که باورشان می‌شود و اندوه در لفافه چند وقتی پشت در بسته می‌ماند و بعد همه چیز کمی قابل تحمل‌تر می‌شود. بعد زندگی آرام‌تر می‌شود.

چند سالم است واقعا؟

زانو‌هایم بدجور درد می‌کنند، انگار نشستن‌های متمادی چندماهه‌ام سرکار و زیادی بلند بودن پاهایم جوری که مجبور بودم مدام جمع‌شان کنم، تاثیر خودشان را گذاشته‌اند. کمرم هم درد گرفته‌ است، میزکارم زیادی پایین‌ است و مجبورم برای دیدن مانیتور خودم را خم کنم. کف دست‌هایم هم بر اثر کار کردن زیادی با ماوس چند روزی انگار سندروم بسته نشدن گرفته‌اند. خم‌شان که می‌کنم ناخودآگاه یک آه بلند به سراغم می‌آید. چشم‌ هم برایم‌نمانده‌ است. خارج از ظرفیت ‌کارم توان زیاد خواندن مطالب را ندارم، کتاب که به دست می‌گیرم سوزش چشمانم شروع می‌شود. این‌ها تاثیرات فقط یک سال کارکردنم هستند. بدنم خراب شده است. فکر می‌کردم زانودرد مخصوص پیرزن‌هایی است که سال‌ها لولای پایشان را چرخانده‌اند و زندگی زیادی از پا و زانویشان سرریز کرده است. نمی‌توانم در آینه نگاه کنم، حداقل الان نمی‌توانم. اگر در آینه همان دختر 24ساله‌ای باشم که پانزده سال از کار کردنم گذشته باشد چه؟ اگر تمام این پانزده سال فکرکرده باشم که یک سال سرکار رفته‌ام  وفکر کنم هنوز همان دختر24 ساله‌ی پر از آرزو هستم چه؟ اگر در روزمرگی‌هایم مرده باشم چه؟ وحشتناک است، زمان وحشتناک است. باید قبل از خزیدن بیشتر مرگ زیر سال‌های زندگی‌ام، حالم را خوب کنم.

دلم آن نوارقصه زردرنگ را می‌خواهد

تولد هفت سالگیم یک نوارقصه خوب هدیه گرفتم. بنویسم دوهزار مرتبه بیشتر گوشش داده‌ام اغراق نکرده‌ام. هرروز. روزی شصت مرتبه.
چندسالی می‌شود که گمش کرده‌ام، کاش پیدایش می‌کردم.کاش متنش  یادم می‌آمد. می‌خواهم در دنیای قصه‌ها گم شوم.

ننوشتن

ننوشتن، ننوشتن می‌آورد.

آن‌روز عصر کنارِدوست داشتنت

ترسیده بودم و تمام مدت می‌دویدم. کیفم را محکم چسبیده‌ بودم و از دست چند‌جوان اراذل فرار می‌کردم، نفس‌هایم غرق و توی گلویم گیر کرده بودند. بعد خودم را به مغازه‌ی آن پسر رسانده بودم. پسری که دوستش داشتم، پنهانی. از همان دوست‌داشتن‌های یواشکی. از همان‌هایی که هیچکس نمی‌داند به جز خودت و دلت. همانطور کیفم را در بغلم فشار داده بودم و از ترس گریه کرده بودم و پشت سر پسر قایم شده بودم. سعی کرده بودم برایش توضیح دهم و کمتر گریه کنم. بعد انگار سال‌هاست آن‌جا را می‌شناسم نشسته بودم کف زمین و خودم را دلداری می‌دادم. پسرک نگفته بود تو کی هستی؟ چرا آنقدر با من صمیمی برخورد می‌کنی؟ نگفته بود چرا این همه مغازه را رد کرده‌ای و همان مغازه‌ی اول کمک نگرفتی. انگار فهمیده بود. انگار می‌دانست یکی آن حوالی دیوانه‌وار دوستش دارد. انگار نمی‌خواست یواشکی دوست داشتنم را به رخم بکشد. می‌خواست چیز بیشتری نگوید. اتفاقات را دست نزند. گفته بود اینجا بمان. نترس. همین سه کلمه کافی بود تا نترسم. تا اشک‌هایم را پاک کنم. تا دلم قرص شود. بعد رفته بود. در مغازه را بسته بود اما چفت نکرده بود، می‌دانستم می‌خواست ترسی دیگر به ترس‌هایم اضافه نکند. گفته بود بمان تا بیایم. بعد من نشسته بودم و باز گریه بودم. برای تمام دوست‌داشتن‌هایی که کسی نفهمیده بود. برای تمام دوست‌داشتن‌هایی که در گلویم خفه کرده بودم. برای همان لحظه‌ای که باید می‌گفتم نرو. باید می‌گفتم من به اینجا پناه آورده‌ام. اینجا پناهگاه تمام سال‌هایی که نزیسته‌ام خواهد بود. نگفته بودم چه اهمیت دارد چه کسی مرا اذیت کرده است. نگفته بودم آن جوان‌های اراذل را حالا دوست دارم، آن‌هایی که سبب شدند، لحظه‌ای جذابیت چشم‌هایت دوباره و هزارباره دیوانه‌ام کنند و یادم بیاورند که به درست‌ترین جا پناه آورده‌ام. نمی‌خواستم ببینم آن بیرون چه می‌گذرد. در سینه‌ام هزاران اسب دوان دوان پای می‌کوبیدند. سرم را فشار می‌دادم و سعی می‌کردم باز هم اتفاقات را مرور کنم. بعد از این چه می‌شد. بعد از اینکه آن چند جوان رفتند، باید چگونه تشکر می‌کردم؟ باید چه می‌گفتم؟ چه دلیلی برای آن‌جا آمدنم مطرح می‌کردم. بعد در باز شده بود. آمده بود داخل. دنیا و تمام اتفاقاتش یک لحظه مکث کرده بودند. مکث کرده بودند و او را نگاه کرده بودند. خجالت کشیده بودم و اشک‌هایم را سریع پاک کرده بودم. هیچ چیز نپرسیده بودم. تنها می‌دانستم حالا آن خیابان‌ امن‌ترین خیابان جهان است. قلبم هری ریخته بود. نفسش بند آمده بود، لحظه‌ای چشمانش را بست، می‌خواستم بدانم چه چیزی توی فکرش می‌گذرد. بعد سریع بدون اینکه حرفی بزند یک دستمال برداشته بود. یک دستمال سفید. داشت کیفم را تمیز می‌کرد. آرام روی دکمه‌ی بالایی‌اش می‌کشید و تا انتها ادامه می‌داد. پرسیده بودم چکار می‌کنی. گفته بود دیگر نترس. بعد همان‌طور که کیفم را آرام جابه جا می‌کرد به کارش ادامه می‌داد، گفته بودم این‌جور تمیز نمی‌شود، خوراکش نصف قوطی سفیدکننده است. بعد می‌خواستم بروم، اکسیژن کم آورده بودم، باید تمام اکسیژن‌های دنیا را نفس می‌کشیدم و به آن پسر فکر می‌کردم و ترس‌های وحشتناک آن روز را بیرون می‌ریختم. لحظه‌ای مکث کرده بودم، داشتم حرکاتش را نگاه می‌کردم، با دقت سعی‌ می‌کرد کیفم را تمیز کند، جوری که انگار مهم‌ترین کار دنیا را دارد انجام می‌دهد. گفتم کیفم را بدهید لطفا، باید بروم. تپش‌های قلبم منظم‌ شده بود اما سرکش‌تر. بعد دستمال از دستش روی کیفم سرخورده بود. روی دستمال شعر نوشته بود. همان پسری که اسمش را نمی‌دانستم روی دستمالی که مخصوص من بود با دست خودش و برای من شعر نوشته بود. دستمال را برداشته بودم. چهار طرفش را باز کرده بودم. نوشته بود برای من. نیاز نبود بگوید برای توست. نیاز نبود بگوید من هم یواشکی دوستت داشتم.نیاز نبود بگوید دستمال برای تو. حتی نمی‌دانستم چرا با آن دستمالِ ارزشمند کیفم را تمیز می‌کند. بعد دستمال را برداشته بودم . از ترس اینکه نگوید دستمالم را پس بده، آن را محکم گرفته بودم و نزدیک بود یادم برود کیفم را بردارم. آنقدر دستمال را فشار داده بودم تا شعرهایش تا عمق رگ‌هایم نفوذ کرده بودند. بعد نگاهش کرده بودم و با دست دیگرم دستِ دستمالی‌ام را مخفی کرده بودم و گفته بودم. خداحافظ.

از خواب‌هایی که شاید یک روز  واقعی شوند...

بلاگ یا بلاگفا؟

مثل آدمی که بین عقل و احساس گیر افتاده، مانده‌ام کدام را انتخاب کنم، بلاگ یا بلاگفا.

بلاگ(بیان) با امکانات و سرویس‌دهی بسیارخوب و قابل قبول. محیط جدید. فضای امن.

بلاگفایی که مثل سابق نمی‌شود چشمانت را بست و آن‌ همه بدقولی و جدی نگرفتن‌ کاربران را ندیده گرفت. آن روزهایی که هزاران وبلاگنویس هرروز به هزار امید صفحه‌ی اول بلاگفا را باز می‌کردند، اما دریغ از یک اطلاع رسانی کوچک. اهمیت ندادن به اعتراضات. ساده بگویم بی‌احترامی به همه‌ی ما.

نمی‍شود مثل قبل اعتماد کرد. در بلاگفا باید هرلحظه آماده باشیم که در صورت بوجود آمدن مشکل، پذیرای مشکلات باشیم و باز وبلاگ‌مان را تقدیم کنیم، چون خودمان انتخاب کرده‌ایم. 

در بیان احترام به کاربر را دیده‌ایم. کافیست امکاناتش را با بلاگفا مقایسه کنیم، تا نتیجه بگیریم که باید بمانیم، هرچند فضایش برای‌مان آشنا نیست، هنوز عادت نکرده‌ایم و هنوز به وبلاگ ‌قبلی‌مان فکر می‌کنیم.

نمی‌دانم وبلاگ ‌قبلیم در بلاگفا(با توجه به اطلاعیه جدید بلاگفا)که باز شود، اینجا‌ می‌نویسم یا دوباره چشمانم را می‌بندم و اعتماد می‌کنم، کاش بتوانم قانع شوم که همین‌جا بمانم.

امید در مشت‌هایش

یک بار دست‌های پدربزرگ را نگاه کردم، داشت لباس‌هایش را با ظرافت دست‌های یک زن تا می‌زد. انگار دست‌هایش چیز بیشتری از زندگی می‌خواستند. یک ‌جور امیدواری بی انتها. بعد یک نگاه به دست‌های خودم کردم،یادم آمده بود یک بار یکی از دوست‌هایم گفته بود، دست‌هایم مثل دست‌های نوزادها لطیف است، بعد گفته بود، حیف است که تنها بمانند. حیف است در پناه دست‌های مردانه‌ای مخفی نشوند. حیف است کسی لطافت‌شان را زندگی نکند و زل زل نگاهش کرده بودم. مردم این‌جور مواقع توقع دارند حرفی برای گفتن داشته باشید. مثلا از عشق‌های یواشکی‌تان حرف بزنید. از اینکه کسی را دوست دارید. از اینکه راز‌هایتان را بدانند. اما شما نگاه می‌کنید وقتی چیزی برای گفتن نداشته باشید باید نگاه کنید باید چشم‌هایتان را توی صورت مردم خالی کنید.  بعد دنبال یک حس می‌گردید، یک حس که برق به چشم‌هایتان بیاندازد. باز به دست‌هایتان نگاه می‌کنید. پدربزرگ همچنان لباس‌هایش را تا می‌زند. باید خوب نگاهش کنید، باید در حافظه‌تان بماند، پیرمردی زندگی را با تا زدن ظریف لباس‌هایش دیوانه‌ی خود کرده است. چند سال بعد آیا دست‌هایم همین‌قدر امیدوار لباس‌ها را تا می‌زنند؟

بیدار شو

می‌دانید سخت‌ترین قسمت ماجرا کجاست؟ جایی که آهسته آهسته واقعیت را درک می‌کنید. جایی که می‌دانید بعضی چیزها فقط  در حد یک آرزو می‌مانند و هیچ‌گاه واقعی نمی‎شوند. جایی که باید دست بکشید. باید پا بگذارید و قبول کنید. باید رد شوید. جایی که یکی پیدا می‌شود و نیشگوتان می‌گیرد و شما می‌دانید تمام این مدت خواب بوده‌اید. جایی که هی دوست دارید حقیقت را تف کنید.

دخترعینک، یک شیشه‌ای

شما امروز توی هرجایی از جهان یک دختر عینکی که یکی از شیشه‌های عینکش افتاده است، کل شهر را گشته و برای خورشید تل زده و حواسش نبوده است که دارد یک شیشه‌ای جهان را یک‌جوری می‌بیند، ندیده‌اید؟

من بودم، همان خود همیشگیم، بار دیگر اگر دیدید برایم دست تکان بدهید و لبخند بزنید...

پیانو را می‌میرم

من عاشق پیانوم. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. پیانو. تا ابد پیانو. هی پیانو. تا آخر دنیا پیانو. تموم زندگی پیانو. نمی‌شود مثلا پیانو ارزان‌تر شود؟ آخ پیانو مرا کشتی. انگشت‌های مرا کشتی. هی هرشب مرا کشتی. کی‌می‌آیی؟ کی‌برایت جا باز کنم؟ بگو کی؟ کی؟